مقدمه: چرا اظهارنامه مالیاتی مهم‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید؟

اظهارنامه مالیاتی یکی از مهم‌ترین مدارکی است که هر کسب‌وکار، از کوچک‌ترین فروشگاه اینترنتی تا بزرگ‌ترین مجموعه تولیدی، باید در پایان سال مالی تهیه و ارسال کند. بسیاری از مدیران تصور می‌کنند اظهارنامه فقط یک وظیفه اداری و تکراری است، اما واقعیت این است که کیفیت تنظیم اظهارنامه می‌تواند مستقیماً بر میزان مالیات قطعی، اعتبار مالی شرکت، امکان دریافت تسهیلات بانکی و حتی موفقیت در جذب سرمایه اثر بگذارد.

مالیات در ایران بر مبنای خوداظهاری است؛ یعنی سازمان امور مالیاتی اساس را بر این می‌گذارد که مودی صادقانه درآمدها و هزینه‌هایش را اعلام کند. همین موضوع باعث می‌شود کوچک‌ترین اشتباه در ثبت درآمد، هزینه، استهلاک، حقوق و مزایا یا حتی کدینگ حساب‌ها، بعدها در رسیدگی مالیاتی به جریمه، علی‌الرأس شدن یا افزایش مالیات قطعی منجر شود.

در این مقاله، از زاویه یک حسابرس و مدیر مالی، به شما نشان می‌دهم که چطور می‌توانید اظهارنامه مالیاتی خود را بدون خطا، مطابق استانداردها و کاملاً مورد قبول ممیزان مالیاتی تنظیم کنید. همچنین نکات کاملاً عملیاتی و تجربه‌محور را ارائه می‌کنم که در بسیاری از شرکت‌ها و پرونده‌های مالیاتی، جان کسب‌وکار را از جرائم سنگین نجات داده است.

پیش‌نیازهای حیاتی قبل از تنظیم اظهارنامه مالیاتی

قبل از اینکه وارد سامانه مالیات شوید و شروع به تکمیل فرم‌ها کنید، لازم است مطمئن شوید که اطلاعات مالی‌تان کامل، یکپارچه و قابل اتکا است. بیشترین خطاهای اظهارنامه دقیقاً از همین مرحله ناشی می‌شود.

در ادامه مهم‌ترین پیش‌نیازها را بررسی می‌کنیم.

۱. یکپارچگی دفاتر قانونی؛ مهم‌ترین شرط برای پذیرش اظهارنامه

سازمان امور مالیاتی در اولین مرحله، اظهارنامه شما را با اطلاعات دفاتر قانونی (دفتر روزنامه، دفتر کل) تطبیق می‌دهد. کوچک‌ترین مغایرت بین این دو باعث می‌شود ممیز به‌سرعت به اعداد شما مشکوک شود.

چگونه دفاتر را برای اظهارنامه آماده کنیم؟

• تمام ثبت‌های پایان دوره (Closing Entries) مانند ثبت تسعیر ارز، ثبت سود و زیان، اصلاحات انبار و... باید بسته و نهایی شده باشد.
• هیچ ثبت معلق، حساب باز، موقت یا سند پیش‌نویسی نباید باقی بماند.
• حساب‌های بدهکار و بستانکار با مانده غیرطبیعی (مثلاً درآمد بدهکار یا هزینه بستانکار) باید اصلاح شوند.
• مغایرت بین صورت‌حساب‌های بانکی و دفاتر باید صفر باشد.

خیلی از شرکت‌ها اظهارنامه را ارسال می‌کنند، اما چند ماه بعد در رسیدگی مشخص می‌شود که دفاتر با اظهارنامه همخوان نیست و ممیز درآمدهای اعلام‌نشده را استخراج می‌کند. این موضوع در نهایت منجر به صدور برگ تشخیص‌های سنگین می‌شود.

۲. بستن حساب‌های درآمد و هزینه؛ جایی که بیشترین اشتباهات رخ می‌دهد

درآمدها و هزینه‌ها در طول سال مرتب ثبت می‌شوند، اما تا زمانی که این حساب‌ها بسته نشوند، صورت سود و زیان نهایی قابل اتکا نیست و طبیعتاً اظهارنامه نیز دچار خطا می‌شود.

نکات کلیدی در بستن حساب‌ها:

• کنترل کنید که تمام درآمدها شناسایی و ثبت شده باشند (خصوصاً درآمدهای نقدی و اینترنتی).
• هزینه‌ها باید مستند باشند؛ هزینه بدون سند قابل پذیرش نیست.
• اقلام تعهدی مثل هزینه‌های تحقق‌یافته اما پرداخت‌نشده (قبوض، دستمزد، بیمه و …) باید ثبت شوند.
• برخی شرکت‌ها هزینه‌هایی ثبت کرده‌اند که از دید ممیز «غیرقابل‌قبول مالیاتی» است؛ این هزینه‌ها باید در اظهارنامه تعدیل شوند.

حساب‌هایی مانند هزینه‌های رفاهی بدون مستند، خریدهای بدون فاکتور رسمی، یا هزینه‌های شخصی مدیرعامل معمولاً توسط ممیز رد می‌شوند و باید از همان ابتدا تکلیفشان روشن شود.

۳. مطابقت کامل صورت‌های مالی با اظهارنامه؛ شرط طلایی قبول دفاتر

ممیزان مالیاتی در سال‌های اخیر دقت بیشتری روی انطباق اعداد اظهارنامه با صورت‌های مالی حسابرسی شده دارند.

چند نکته کلیدی:

• اگر صورت‌های مالی حسابرسی شده ارائه می‌کنید، باید اعداد دقیقاً همان اعداد اظهارنامه باشد.
• جمع درآمد عملیاتی، سایر درآمدها، هزینه‌ها، سود خالص و … نباید حتی یک ریال تفاوت داشته باشد.
• در صورت وجود اختلاف، ممیز فرض می‌کند شرکت قصد پنهان‌کاری داشته است.

به‌عنوان حسابرس، بارها دیده‌ام اختلاف بین صورت‌های مالی و اظهارنامه حتی اگر ناخواسته باشد، باعث افزایش سطح بررسی و ورود ممیز به ریز حساب‌ها شده است.

۴. کنترل سامانه مودیان، پایانه فروش و گزارشات فصلی

یکی از اتفاقات جدید، این است که ممیز مالیاتی اکنون فقط به دفاتر نگاه نمی‌کند؛
بلکه اطلاعات سامانه مودیان و صورتحساب الکترونیکی را با اظهارنامه تطبیق می‌دهد.

اگر حتی یک مورد اختلاف داشته باشید، برای ممیز کافی است که پرونده را وارد رسیدگی سنگین کند.

حتماً بررسی کنید:

• صورتحساب‌های الکترونیکی فروش = درآمد ثبت‌شده در دفاتر
• خریدهای ثبت‌شده در گزارشات فصلی = هزینه‌های ثبت‌شده در دفاتر
• معاملات بزرگ در سامانه مودیان = ردیافت‌ها و پرداخت‌های ثبت‌شده در حساب بانکی

خیلی از مدیران بدون کنترل این موارد، اظهارنامه را ارسال می‌کنند و در رسیدگی متوجه می‌شوند اختلاف ۳ تا ۵ درصدی درآمد باعث افزایش چندبرابری مالیات شده است.

۵. کنترل حساب‌های بانکی؛ جایی که ممیز کوچک‌ترین خطا را نمی‌گذرد

ممیز مالیاتی حساب‌های بانکی شرکت، امضاهای مجاز و تراکنش‌ها را دقیقاً تحلیل می‌کند. اگر تراکنشی ثبت نشده باشد یا توضیحی غیرمنطقی داشته باشد، در محاسبه درآمدهای مشمول مالیات لحاظ می‌شود.

پیش از ارسال اظهارنامه:

• تمام گردش‌های بانکی باید ثبت حسابداری داشته باشند.
• تراکنش‌های مبهم مانند «واریز نقدی»، «پرداخت نامشخص» یا انتقال بین حساب‌های مدیران باید شفاف‌سازی شود.
• تراکنش‌های شخصی نباید در حساب بانکی شرکت باشد.

متأسفانه بسیاری از شرکت‌ها بخشی از درآمدشان در حساب شخصی مدیران واریز می‌شود؛ این کار تقریباً همیشه توسط ممیز شناسایی می‌شود.

چگونه اظهارنامه مالیاتی را بدون خطا تکمیل کنیم؟

پس از آماده‌سازی دفاتر، صورت‌های مالی و مدارک پشتیبان، حالا نوبت ورود به مرحله اصلی است: تکمیل صحیح اظهارنامه مالیاتی. بسیاری از مدیران و حتی حسابداران در این بخش دچار سردرگمی می‌شوند، زیرا سامانه اظهارنامه شامل ده‌ها فیلد، جدول و کد است که هر کدام می‌تواند بر مالیات نهایی شرکت تأثیر بگذارد.

در این بخش، به صورت کاملاً عملیاتی و مرحله‌به‌مرحله توضیح می‌دهم که هنگام تکمیل اظهارنامه باید به چه چیزهایی توجه کنید تا نه تنها خطایی رخ ندهد، بلکه اظهارنامه کاملاً مورد قبول ممیز باشد.

۱. انتخاب صحیح نوع اظهارنامه؛ اشتباهی ساده اما پرهزینه

اولین گام در سامانه، تعیین نوع اظهارنامه است. اشتباه در این قسمت به معنی رد خودکار اظهارنامه است.

مهم‌ترین گزینه‌ها:

• اشخاص حقیقی → مشاغل، فریلنسرها، فروشگاه‌ها، پزشکان، برنامه‌نویسان، بازاریابان و…
• اشخاص حقوقی → شرکت‌های سهامی، مسئولیت محدود، تعاونی‌ها، دانش‌بنیان‌ها و…

در شرکت‌ها، بزرگ‌ترین اشتباه این است که:

• سال مالی اشتباه انتخاب می‌شود
• یا شرکت‌های تازه‌تأسیس، سال مالی خود را با اولین تاریخ شروع فعالیت هماهنگ نمی‌کنند

این موضوع باعث اختلاف در محاسبه مالیات و حتی صدور برگ تشخیص بر اساس برآورد ممیز می‌شود.

۲. ثبت دقیق درآمدهای عملیاتی؛ مهم‌ترین بخش اظهارنامه

درآمد عملیاتی هر کسب‌وکار، اصلی‌ترین نقطه توجه ممیز است. کوچک‌ترین عدم شفافیت در این قسمت، حساسیت ایجاد می‌کند.

هنگام ثبت درآمد عملیاتی:

• رقم درآمد باید دقیقاً با صورت سود و زیان یکسان باشد.
• درآمدهای مرتبط با سامانه مودیان باید به‌صورت کامل منعکس شود.
• فروش‌های نقدی، فروش اینترنتی، واریز به حساب شخصی مدیرعامل و درآمدهای ارزی باید شفاف باشند.
• اگر شرکت چند نوع فعالیت دارد، تفکیک درآمد بر اساس نوع فعالیت ضروری است.

یکی از اشتباهات رایج حسابداران این است که برخی درآمدها را “سایر درآمدها” ثبت می‌کنند در حالی که باید عملیاتی باشند. ممیز این موضوع را نشانه مخفی کردن بخشی از فروش تلقی می‌کند.

۳. تنظیم صحیح بهای تمام‌شده؛ جایی که خیلی‌ها اشتباه می‌کنند

بهای تمام‌شده (COGS) یکی از حساس‌ترین بخش‌های اظهارنامه است، مخصوصاً در شرکت‌های تولیدی، پیمانکاری و بازرگانی.

نکات حیاتی:

• موجودی اول دوره و پایان دوره باید با کاربرگ انبار مطابقت داشته باشد.
• اگر سیستم انبار مکانیزه نیست، حتماً اسناد شمارش پایان سال ضمیمه باشد.
• مقدار مواد مصرفی یا کالای فروش‌رفته باید منطقی و قابل دفاع باشد.
• در شرکت‌های پیمانکاری، هزینه‌های مستقیم هر پروژه باید دقیقاً تفکیک شده باشد.

اگر موجودی پایان دوره بیش از حد کم نشان داده شود، سود افزایش می‌یابد و مالیات بالا می‌رود. اگر موجودی بیش از حد زیاد باشد، نیز ممیز احتمال “بازی با موجودی” را مطرح می‌کند و رسیدگی سنگین انجام می‌شود.

۴. ثبت هزینه‌های قابل‌قبول مالیاتی؛ سوخت‌نشدن هزینه‌ها

همه هزینه‌هایی که در دفاتر ثبت شده‌اند، از نظر قانون مالیات، «قابل‌قبول» نیستند. اگر در اظهارنامه این هزینه‌ها را اصلاح نکنید، در رسیدگی قطعاً رد می‌شوند.

هزینه‌های قابل‌قبول معمولاً شامل:

• حقوق و دستمزد
• اجاره
• آب، برق، گاز، تلفن
• استهلاکات
• بیمه تأمین اجتماعی و بیمه مسئولیت
• هزینه حمل‌ونقل
• هزینه‌های مربوط به تولید یا ارائه خدمات

هزینه‌های غیرقابل‌قبول که معمولاً توسط ممیز رد می‌شود:

• هزینه‌های شخصی مدیران
• خرید بدون فاکتور رسمی
• هزینه‌های رفاهی غیرمستند
• جرایم بانکی و مالیاتی
• هزینه‌هایی که ماهیت تجاری ندارند
• سود وام‌هایی که قرارداد رسمی ندارند

این نکته بسیار مهم است که حسابدار باید در جدول «تعدیلات افزایش درآمد مشمول» موارد غیرقابل‌قبول را اضافه کند. عدم انجام این کار باعث می‌شود ممیز در رسیدگی مالیات را چند برابر افزایش دهد.

۵. توجه به جدول استهلاکات؛ یکی از حساس‌ترین بخش‌های ممیز

استهلاک‌ها باید کاملاً مطابق با آیین‌نامه استهلاک ماده ۱۵۱ قانون مالیات‌ها محاسبه شوند. بسیاری از شرکت‌ها در این بخش دچار خطا می‌شوند:

خطاهای رایج:

• استفاده از عمر مفید اشتباه
• عدم ثبت استهلاک دارایی‌های جدید
• استهلاک‌گیری بیش از حد
• استهلاک‌گیری از دارایی‌های فروش‌رفته یا اسقاط‌شده
• عدم به‌روزرسانی جدول استهلاک در سامانه

اگر اعداد استهلاک با دفاتر قانونی و صورت‌های مالی همخوان نباشد، ممیز آن را «رد» کرده و درآمد مشمول را افزایش می‌دهد

۶. ثبت درآمدها و هزینه‌های غیرعملیاتی؛ محلی برای خطاهای پنهان

این بخش معمولاً محل اشتباه بسیاری از حسابداران است. درآمدهای غیرعملیاتی شامل مواردی مثل:

• سود سپرده بانکی
• سود فروش دارایی ثابت
• درآمد حاصل از تسعیر ارز
• دریافت خسارت یا جریمه از طرف مقابل

این درآمدها باید جداگانه و شفاف گزارش شوند.

از طرف دیگر، برخی هزینه‌ها مانند هزینه‌های دعاوی حقوقی، خسارات پرداختی یا زیان تسعیر ارز ممکن است از نظر قانون مالیات «قابل‌قبول» نباشند و باید در اظهارنامه اصلاح شوند.

۷. کنترل نهایی ترازنامه؛ قبل از فشار دکمه ارسال

ترازنامه باید دقیقاً با دفاتر و صورت‌های مالی مطابق باشد.

نکات مهم:

• حساب‌های دریافتنی و پرداختنی غیرواقعی یا قدیمی حذف و اصلاح شوند.
• حساب‌های بین شرکت و شرکا بررسی و مستند شوند.
• دارایی‌های ثابت با جدول استهلاک و دفاتر انطباق کامل داشته باشد.
• موجودی کالا با گزارش انبار یکسان باشد.

ممیزان معمولاً اگر در ترازنامه عدد غیرمنطقی ببینند، کل پرونده را وارد رسیدگی می‌کنند.

۸. تهیه و ضمیمه صورت‌جریان وجوه نقد

اگرچه ارائه صورت‌جریان وجوه نقد برای همه شرکت‌ها الزامی نیست، اما ارائه آن باعث می‌شود ممیز به شفافیت مالی شرکت اعتماد بیشتری کند. جریان نقدی نشان می‌دهد:

• پول از کجا وارد شرکت شده
• کجا خرج شده
• وضعیت نقدینگی واقعی چگونه است

ارائه جریان نقدی شفاف، یکی از ابزارهای مهم برای کاهش ریسک رسیدگی است.

خطاهای مرگبار در اظهارنامه مالیاتی + نکات طلایی برای جلوگیری رسیدگی های سنگین

در دو بخش قبل، از پیش‌نیازهای حیاتی و مراحل عملیاتی تنظیم اظهارنامه مالیاتی گفتیم. حالا وقت آن است که وارد مهم‌ترین بخش این مقاله شویم؛ یعنی اشتباهاتی که باعث می‌شوند ممیز مالیاتی به سرعت به شما مشکوک شود و پرونده وارد رسیدگی سنگین گردد.

اظهارنامه‌ای که بدون دقت و نظارت ارسال شود، ممکن است ماه‌ها شرکت را درگیر ممیز، کارشناس ارشد، هیأت بدوی و حتی شورای عالی مالیاتی کند. بنابراین شناخت این خطاها و اجتناب از آنها، یک مزیت رقابتی مهم برای هر مدیر مالی محسوب می‌شود.

در ادامه، از تجربه‌های واقعی حسابرسی و رسیدگی‌های مالیاتی استفاده می‌کنم و خطاهایی را توضیح می‌دهم که بیشترین آسیب را به کسب‌وکارها وارد می‌کنند.

۱. مغایرت بین اظهارنامه، دفاتر قانونی و سامانه مودیان

بزرگ‌ترین دلیل رد دفاتر و افزایش مالیات، ناسازگاری بین سه منبع رسمی اطلاعات است:

۱) اظهارنامه

۲) دفاتر روزنامه و کل

۳) صورتحساب‌های الکترونیکی و سامانه مودیان

اگر حتی ۲ تا ۵ درصد اختلاف وجود داشته باشد، ممیز فوراً پرونده را وارد رسیدگی می‌کند.

رایج‌ترین مغایرت‌ها:

• درآمدی که در سامانه مودیان ثبت شده ولی در دفاتر نیست
• خریدهایی که در گزارش فصلی ثبت شده اما در هزینه‌های شرکت نیست
• تراکنش‌های بانکی که در دفاتر ثبت نشده‌اند
• درآمدهای نقدی که در اظهارنامه کمتر درج شده‌اند
• مغایرت موجودی کالا با کارت انبار

در بسیاری از پرونده‌ها، اختلاف‌های کوچک مثل ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان در نهایت باعث افزایش چند میلیاردی مالیات قطعی می‌شود، زیرا ممیز الگوی پنهان‌کاری می‌بیند.

۲. ثبت هزینه‌های بدون سند یا هزینه‌های شخصی

هزینه‌هایی که مستند نباشند، از نظر ممیز «قابل‌قبول» نیستند.

هزینه‌های رایج که معمولاً رد می‌شوند:

• پرداخت‌های نقدی بدون فاکتور رسمی
• هزینه‌های رفاهی بدون تأیید مدیرعامل
• خریدهایی که از کارت شخصی مدیر انجام شده
• هزینه سفرهای تفریحی به نام مأموریت
• هزینه پذیرایی از مهمان‌های شخصی
• خرید دارایی‌های لوکس در پوشش “هزینه شرکت”

اگر این موارد اصلاح نشوند، ممیز عملاً کل هزینه را به درآمد مشمول اضافه می‌کند.

۳. ثبت درآمد کمتر از گردش واقعی حساب‌های بانکی

ممیزان مالیاتی در سال‌های اخیر تحلیل‌های بانکی بسیار دقیق‌تری انجام می‌دهند.

آنها بررسی می‌کنند:

• مجموع واریزی‌های سالانه
• تراکنش‌های مشکوک
• تراکنش‌های نقدی بالا
• واریز به حساب‌های اشخاص وابسته
• پول‌های جابه‌جا شده بین حساب‌های شرکت و مدیرعامل

اگر درآمد ثبت‌شده در دفاتر از مجموع گردش بانکی کمتر باشد، ممیز به‌سرعت نتیجه می‌گیرد:

بخش قابل‌توجهی از فروش ثبت نشده است.

این موضوع یکی از دلایل اصلی علی‌الرأس شدن شرکت‌هاست.

۴. اشتباه در محاسبه استهلاک دارایی‌ها

استهلاک‌ها باید دقیقاً مطابق آیین‌نامه ماده ۱۵۱ محاسبه شوند.
هر خطا در این بخش باعث می‌شود ممیز استهلاک را «غیرقابل‌قبول» تشخیص دهد.

خطاهای پرخطر:

• استهلاک‌گیری بیش از استاندارد
• ثبت ارزش نامناسب برای دارایی
• ثابت نگه داشتن ارزش اسقاط به‌صورت غیرواقعی
• فراموش کردن ثبت استهلاک دارایی خریداری‌شده
• ادامه استهلاک‌گیری از دارایی فروخته‌شده

رد استهلاک، تأثیر مستقیم بر سود و مالیات دارد و می‌تواند مالیات را به‌طور معنی‌دار افزایش دهد.

۵. اشتباه در موجودی کالا و انبار

هیچ بخشی به اندازه موجودی کالا، ممیز را حساس نمی‌کند.
چون موجودی، نقطه اتصال تولید – خرید – فروش – سود است.

اشتباهات مرگبار:

• موجودی پایان دوره غیرواقعی
• ثبت نکردن ضایعات
• اختلاف بین کارت انبار و دفاتر
• عدم ثبت مواد تحویلی برای تولید
• اختلاف بین سیستم انبار و فاکتورها
• گزارش نکردن کسری انبار یا سرقت

اگر موجودی پایان دوره کمتر ثبت شود، سود بالا می‌رود → مالیات بیشتر
اگر بیشتر ثبت شود، ممیز شک می‌کند → رسیدگی سنگین

۶. عدم ثبت تعهدات؛ هزینه‌هایی که وجود دارند ولی ثبت نشده‌اند

تعهداتی مثل قبض‌های پرداخت‌نشده، بیمه معوق، دستمزدهای پرداخت‌نشده، هزینه‌های خدمات دریافت‌شده اما تسویه‌نشده؛ همگی باید ثبت شوند.

اگر تعهدات ثبت نشود:

• هزینه‌ها کمتر از واقع نشان داده می‌شود
• سود و مالیات به‌طور مصنوعی بالا می‌رود
• ثبت‌های سنواتی پیچیده می‌شود
• ممیز در سال بعد برای آن جریمه محاسبه می‌کند

۷. استفاده از نرخ‌های اشتباه در تسعیر ارز

در شرکت‌هایی که صادرات، واردات یا معاملات ارزی دارند، این بخش بسیار حیاتی است.

اشتباهات رایج:

• تسعیر بر اساس نرخ غیررسمی
• تسعیر همه ارزها با یک نرخ
• ثبت‌نکردن زیان یا سود تسعیر
• تسعیر دوباره در پایان سال

ممیزان در شرکت‌های ارزی، روی حساب تسعیر بیشترین حساسیت را دارند و کوچک‌ترین خطا می‌تواند منجر به اختلافات بزرگ شود.

۸. عدم تطابق اظهارنامه با صورت‌های مالی حسابرسی‌شده

اگر شرکت صورت‌های مالی حسابرسی‌شده ارائه کند، اظهارنامه باید ریال‌به‌ریال با آن مطابقت داشته باشد.

در بسیاری از پرونده‌ها، اختلاف‌های کوچک مثل:

• تفاوت سود قبل از مالیات
• اختلاف در هزینه‌ها
• اختلاف در دارایی ثابت
• تفاوت در درآمد عملیاتی

باعث شده ممیز پرونده را دوباره باز کند و رسیدگی عمیق انجام دهد.

۹. ارسال اظهارنامه بدون کنترل نهایی حسابرس یا مدیر مالی

بزرگ‌ترین اشتباهی که شرکت‌ها می‌کنند این است که در روزهای آخر تیرماه، اظهارنامه را با عجله ارسال می‌کنند.

نتیجه:

• خطای محاسباتی
• اشتباه در ثبت رقم درآمد
• مغایرت موجودی پایان دوره
• عدم ثبت استهلاک
• عدم ثبت اقلام تعهدی
• اشتباه در انتخاب سال مالی

همه این‌ها می‌تواند پرونده را وارد یک مسیر پرهزینه کند.

۱۰. ثبت نکردن درآمدهای نقدی یا فصلی

بیشتر خطاهای عمدی شرکت‌ها در همین بخش رخ می‌دهد.
ممیزان این را خوب می‌دانند.

خطاهای خطرناک:

• ثبت نکردن بخشی از فروش روزانه
• عدم ثبت فروش در پیج اینستاگرام یا سایت
• ثبت “فروش کمتر” در روزهای آخر سال
• ارسال اشتباه گزارش فصلی
• عدم ثبت درآمدهای دوره‌ای

در حال حاضر ممیزان با تحلیل تراکنش‌های بانکی و اطلاعات سامانه مودیان، این اختلاف‌ها را به‌راحتی شناسایی می‌کنند.

چطور از رسیدگی سنگین جلوگیری کنیم؟ (۲۰ نکته طلایی)

در این بخش، مهم‌ترین ترفندهای حرفه‌ای را می‌خوانید که مدیران مالی و حسابرسان باتجربه برای جلوگیری از دردسرهای مالیاتی از آنها استفاده می‌کنند.

۱. همیشه درآمد را از سامانه مودیان شروع کنید، نه از دفاتر

۲. موجودی پایان دوره را چندبار کنترل کنید

۳. گردش بانکی را قبل از ارسال اظهارنامه تحلیل کنید

۴. هزینه‌های فاقد سند را حذف یا تعدیل کنید

۵. ثبت‌های پایان سال را جدی بگیرید

۶. دفاتر را بدون تأخیر و تمیز بنویسید

۷. صورت‌های مالی را قبل از ارسال اظهارنامه ببندید

۸. گزارشات فصلی را با اظهارنامه تطبیق دهید

۹. از حساب شخصی برای دریافت وجه استفاده نکنید

۱۰. دارایی‌های ثابت را شماره‌گذاری و مدیریت کنید

۱۱. از سیستم انبارگردانی واقعی استفاده کنید

۱۲. قراردادهای وام و اسناد پرداختنی باید رسمی و مکتوب باشند

۱۳. حقوق و دستمزد را دقیق و مطابق با بیمه و مالیات ارسال کنید

۱۴. اگر شرکت زیان‌ده است، مدارک زیان را کامل ارائه کنید

۱۵. دفاتر را به حسابرس یا مدیر مالی ارشد نشان دهید قبل از ارسال

۱۶. هزینه‌های مشکوک را در اظهارنامه “تعدیل” کنید

۱۷. تسعیر ارز را دقیقاً با نرخ روز پایانی سال انجام دهید

۱۸. از نرم‌افزارهای مالی معتبر استفاده کنید

۱۹. درصد سود ناخالص را با سال قبل مقایسه کنید

۲۰. اظهارنامه را در روزهای آخر ارسال نکنید